donderdag 28 mei 2015

De pop die in zijn korte leven al heel wat meemaakte

Dennis vierde afgelopen zaterdag zijn lentefeest. Hij kreeg van ons op voorhand al een cadeau maar ik vond dat hij op zijn feest zelf ook nog iets mocht hebben. Wie pakt er nu niet graag een cadeautje uit?
Ik herinnerde mij dat hij ook een pop wou toen Iris er één kreeg voor haar verjaardag. Maar 'een pop zonder kleren, mama', zei hij erbij. Een pop met een huidkleurige buik in plaats van een stof met print, voor de goede verstaanders.



Dus maakte ik voor het kind een pop. Maar niet 'zonder kleren'. Ik koos ervoor om schoenen aan de benen te stikken en als de pop dan zonder kleren lag, met enkel schoenen aan... dat vond ik ook maar vreemd. Ik gebruikte licht blauwe katoen voor de buik. Dennis was zijn verzoek blijkbaar al vergeten want hij zei er niets over.

Chillen op de billen, denkt hij.

Ik naaide er een groene broek bij. Een broek in 15 minuten. Ha! Ik vind die broek lijken op een Jacobbroek, door die gestikte vouw.
Hij kreeg er ook een bloesje bij. In dezelfde stof als één van Dennis zijn hemden. Maar dat heeft hij zelf nog niet door denk ik.
Met een kaptrui erbij heeft dat manneke geen kou meer.



Dat manneke heeft wel al wat meegemaakt hoor. Voor gevoelige lezers, volgende tekst gaat over een pop en niet over een mens.
Terwijl ik zijn gezicht erop aan het borduren was, prikte ik in mijn vinger. Ik had niet door dat een vinger dan bloed (duh!) dus borduurde ik gewoon verder. Tot ik een paar plekjes bloed op zijn gezicht vond. Het was toen de avond voor het lentefeest, ik denk 22u. Dju he, ik was toch even in paniek. Maar toen herinnerde ik mij 'bloed er altijd uitwassen met koud water'. Gelukkig kreeg ik het eruit en zie je er niks meer van. En anders zou ik gezegd hebben dat hij gevochten had en dat de andere verloren had.

Zijn hoofd is langs de ene kant niet perfect, maar hè dat zijn mensen ook niet.

Maar het is nog niet gedaan. Toen Dennis hem uitpakte en zijn broek uitdeed. was zijn poep losgeraakt (het gaat nog steeds over de pop). En dan merkte ik hoe blij Dennis er mee was. Hij wou dat ik het direct herstelde, zijn vriend. Maar dat was te midden van het feest. En dat ging dus niet. De dag daarna vroeg hij om het kwartier of zijn vriend al gemaakt was. Ik deed het dan maar vlug in de auto toen we alle uitgeleende tafels terug naar hun eigenaar brachten.



En Dennis is er zo blij mee, hij deed afgelopen warme zondag zelfs zijn eigen blauwe trui niet uit omdat hij er anders niet meer hetzelfde zou uitzien als zijn pop. Op dat moment breekt mijn moederhart. Ze willen al groot en stoer zijn, maar ze zijn toch nog klein he, die 6-jarigen.

dinsdag 26 mei 2015

5 jaar, 5 cadeautjes! Give away dus!

Vijf jaar al seg! Ik verschiet er nog elke keer van. In die vijf jaar is er veel gebeurd. Een kind erbij, terug beginnen studeren en (bijna) afgerond. Maar vooral veel nieuwe dingen gedaan.
Dat bloggen doet iets met een mens. Ik weet nog hoe ik vijf jaar geleden twijfelde of ik een blog zou beginnen. Want stoefen is niet echt mijn ding. Ik hoorde al meerdere keren dat ik veel te bescheiden ben. Maar dat zal mijn natuur zijn. De aard van het beestje he.



Maar toch... Toch ben ik blij dat ik toen ben begonnen. Ik had nooit zoveel fantastische mensen ontmoet. Ik was nooit naar die blogevents gegaan. Ik heb er eigenlijk wat meer door leren durven, door dat bloggen. Want je geeft uzelf een beetje bloot en op mijn blog ben ik hoe ik echt ben. 

En toch... Toch had ik liever al wat meer gekund op naaivlak. Ik ben geen durver als het aankomt op nieuwe speciale stoffen proberen. Ik bleef in mijn comfortzone plakken.
Die comfortzone moet wat verbreedt worden, dus sprak ik met mezelf af om wat minder 'schrik' te hebben van die speciale stoffen. I can and I will!

En aan iedereen die bovenstaande tekst las voordat hij/zij doorscrolde naar de give away, een welgemeende dank u wel!

Nu, die give away. Vijf jaar dat mag al wat grootser gevierd worden, vond ik. Dus geef ik 5 cadeautjes weg! 
Ik zocht in mijn kast en vond:

Cadeautje 1: een mooie lap canvas (160x150cm, ik knipte er wel al wat van, zie foto)





Cadeautje 2: een leuk boek met patronen om bloemen, fruit, groenten en noten te haken.



Cadeautje 3: een tof boek vol vrolijke ideeën en cadeautjes.



Cadeautje 4: een lapje katoen  (ongeveer 102 x 50cm).



Cadeautje 5: 4 kleine zomerse lapjes katoen (verschillende afmetingen).



Meedoen kan tot woensdag 3/6/15!

Het enige dat jullie nog moeten doen is een reactie achterlaten met waar uw voorkeur naar uitgaat.

Het enige wat ik nog moet doen is u bedanken voor 5 jaren vol lieve, motiverende reacties en berichtjes. 

dinsdag 19 mei 2015

A pirate's life for me!

Werken op de school waar uw eigen kinderen ook naar school gaan, heeft zo zijn voordelen. Ik wist bijvoorbeeld dat Iris deze week rond piraten gaat werken. Haar juf vertelde tijdens de pauze haar verhaal dat ze in de klas ook verteld had. Over Woeste Willem die zijn schat kwijt was en dat alle kinderen met open mond zaten te luisteren. Het was nog nooit zo stil geweest in haar klas, zei ze.

Dus zocht ik gisterenavond in mijn stoffenkast naar piratenstof. Ik wist dat ik die had, want ik had ze vorig jaar gekocht om voor Dennis zijn piratenfeest vlagjes van te maken. Maar omdat dat er toen niet van gekomen was, had ik die stof dus nog.



Ik naaide gisteren een rokje zodat ze vandaag als piraat naar school kon gaan. De T-shirt maakte ik voor Dennis zijn piratenfeest vorige zomer. Een T-shirt van de Action met een Jolly Roger uit flockfolie erop. Botten van afgelopen winter en zwarte kniekousen (het wordt toch niet zo warm vandaag) erbij en piraat Iris is klaar om op schattenjacht te gaan.



Ik zei het al, voor Dennis zijn 6de verjaardag afgelopen zomer vierden we feest, in piratenstijl. Ik maakte wat spelletjes, versierde de kinderen en het huis en we waren klaar om een kleine bende piraten te ontvangen.


Een mega memoy


Schatgraven

Hij wilt dit jaar weer een piratenfeestje. Of een legofeest... Of een ninjafeest... 

donderdag 14 mei 2015

Wat je nog niet wist over het Gestikte Wijvenweekend!

De afgelopen dagen verschenen her en der verslagjes over ons Gestikte Wijvenweekend. Om een beetje origineel uit de hoek te komen, moet ik het wat origineler aanpakken. En terwijl ik stond te strijken daarnet, kwam ik op dit idee. Laat ik eens een paar dingen vertellen die de anderen niet verteld hebben. Aha!



Het eerste wat in mij opkwam, was het bedtextiel. In het huis kasteel waren wel kussens voorzien, maar dat waren zo'n plastieken exemplaren. We zouden ons eigen gerief meebrengen. Dus vond een paar dagen voordien op facebook deze conversatie plaats. Ik had uiteindelijk een voetbaldekbed mee. Veel hipper, nietwaar...



Omdat wij druppelsgewijs gingen slapen, moesten degenen die wat later gingen slapen zich in het donker een weg zoeken tussen de stapelbedden. Ik lag nog maar net in mijn bed, dus ik sliep nog niet. En zo hoorde ik een ander wijf (nog steeds grappig om te schrijven) haar teen stoten tegen een bed. Gevolgd door een welgemeende 'sh*t'. Tot nu weet ik nog steeds niet wiens teen toen wreed pijn deed. Unfortunate wijf, maak u bekend.



Wat niemand anders u vertelde, was wat wij gegeten hebben. Zo'n luxe seg om zelf niet te moeten koken of afwassen. Om niet te moeten opstaan tijdens het eten omdat één van uw kinderen nog iets nodig heeft waar ze zelf niet aankunnen. Om warm te kunnen eten. Dat vooral.
Maar wat aten we zoal? Boterhammen, spannend he. Vooral toen we rozijnenbrood kregen op zondag, waren we precies een bende kinderen in een snoepwinkel. 'Oooh, rozijnenbrood! Ik eet dat keigraag met dit of dat!', weerklonk overal. Croques, frietjes met stoofvlees. Zo van die lekkere 'restaurantfrietjes' zoals Debora ze noemt. Soep waarvan we maar niet konden smaken van welke groenten ze precies was.



Voor het één of ander (ik denk verzekering) moesten we onze leeftijd opschrijven. Zo kwamen Katrien en ik te weten dat de gemiddelde leeftijd 35,5 was. Waarvan ik het kakkennestje was, als enige onder de dertig. En dan nog geen kinderkorting krijgen. Moh... Hahaha...

Doordat wij er waren, raakten eindelijk een paar lampen vervangen. Wie stikt, heeft licht nodig. Maar als er van een luster de helft van de lampen kapot is, geeft dat niet veel licht. Een paar wijven gingen naar de mensen van het kasteel om, met hun allermooiste glimlach, te vragen of ze de lampen konden vervangen. Dan hebben die mannen met hun ladder rap rap tussen onze machines alle lampen vervangen. En die wijven, die stikten verder. Geen enkele seconde verloren laten gaan he.



De kookploeg van dat weekend amuseerde zich volgens mij ook met ons bezig te zien. Een bende tetterende en naaiende vrouwen hadden ze daar nog niet op bezoek gehad. Maar die vrouwen kwamen wel van pas toen één van hun kinderen kwam aanzetten met een kapotte knuffel. Of er iemand van ons die kon herstellen? En zo deed Jo wat verstelwerk. Iets dat sommigen van de groep anders zouden meegeven aan hun moeder of schoonmoeder. Hè dames? Verstellen is veel minder leuk dan naaien. Juist toch?



Tot daar. Dat is alles wat ik prijsgeef. De rest blijft onder ons. We mogen toch nog een paar geheimpjes hebben he.

dinsdag 12 mei 2015

Een Theo en een schietkraam

Een hemd maken, ik vind het steeds makkelijker worden. Dit exemplaar maakte ik afgelopen weekend, tijdens ons jaarlijkse Ge(s)tikte Wijvenweekend. Alles was thuis al geknipt en een klein stuk genaaid, maar het meeste deed ik daar. Vrijdagavond, ergens tussen 21u en 00u30. Wie niet moet opstaan voor kinderen de volgende ochtend kan zich permitteren om wat langer door te werken.




Na het goede gevoel van dat laatste mooie hemdje wou ik niet te lang wachten om er nog een te maken. Deze keer met korte mouwen want de zomer staat voor de deur. Ze vindt alleen de sleutel nog niet.





Een Theo met korte mouwen en zonder hoekjes maken gaat goed, geen fouten met hoekjes die aan de verkeerde kant staan of manchetten die niet afgewerkt geraken zoals je zelf zou willen. Een redelijk goed afgewerkt exemplaar dus. Alleen de staander lukt nog niet zoals het hoort/zoals ik zou willen. Maar met tips van ge(s)tikte wijven Jo en Annick zal die volgende keer veel beter afgewerkt zijn.

Natuurlijk vind ik dit hemdje heel mooi! Maar mijn perfectionistische innerlijke stemmetje zegt dat het nog beter kan.



De mooie cloud9-stof kocht ik bij Bambiblauw. Ik brak het blauw met wat groene accenten. Matte groene kamsnaps van bij Something naais erop en klaar. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik nog steeds niet happig ben om kamsnaps te gebruiken. Eens het gat er is, is het er. Ik naai nog liever knoopsgaten, maar ik had deze keer geen passende knopen.





Het kind wordt groot. Dit zijn echte typische eerste leerjaarsfoto's, met een schietkraam in de mond en die ondeugende blik. Ik ga ze koesteren. Al denk ik dat dat ondeugende er niet snel zal uit groeien. Bij zijn moeder zit dat er ook nog in.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...