Wat je nog niet wist over het Gestikte Wijvenweekend!

De afgelopen dagen verschenen her en der verslagjes over ons Gestikte Wijvenweekend. Om een beetje origineel uit de hoek te komen, moet ik het wat origineler aanpakken. En terwijl ik stond te strijken daarnet, kwam ik op dit idee. Laat ik eens een paar dingen vertellen die de anderen niet verteld hebben. Aha!

Het eerste wat in mij opkwam, was het bedtextiel. In het huis kasteel waren wel kussens voorzien, maar dat waren zo'n plastieken exemplaren. We zouden ons eigen gerief meebrengen. Dus vond een paar dagen voordien op facebook deze conversatie plaats. Ik had uiteindelijk een voetbaldekbed mee. Veel hipper, nietwaar...

Omdat wij druppelsgewijs gingen slapen, moesten degenen die wat later gingen slapen zich in het donker een weg zoeken tussen de stapelbedden. Ik lag nog maar net in mijn bed, dus ik sliep nog niet. En zo hoorde ik een ander wijf (nog steeds grappig om te schrijven) haar teen stoten tegen een bed. Gevolgd door een welgemeende 'sh*t'. Tot nu weet ik nog steeds niet wiens teen toen wreed pijn deed. Unfortunate wijf, maak u bekend.

Wat niemand anders u vertelde, was wat wij gegeten hebben. Zo'n luxe seg om zelf niet te moeten koken of afwassen. Om niet te moeten opstaan tijdens het eten omdat één van uw kinderen nog iets nodig heeft waar ze zelf niet aankunnen. Om warm te kunnen eten. Dat vooral.
Maar wat aten we zoal? Boterhammen, spannend he. Vooral toen we rozijnenbrood kregen op zondag, waren we precies een bende kinderen in een snoepwinkel. 'Oooh, rozijnenbrood! Ik eet dat keigraag met dit of dat!', weerklonk overal. Croques, frietjes met stoofvlees. Zo van die lekkere 'restaurantfrietjes' zoals Debora ze noemt. Soep waarvan we maar niet konden smaken van welke groenten ze precies was.

Voor het één of ander (ik denk verzekering) moesten we onze leeftijd opschrijven. Zo kwamen Katrien en ik te weten dat de gemiddelde leeftijd 35,5 was. Waarvan ik het kakkennestje was, als enige onder de dertig. En dan nog geen kinderkorting krijgen. Moh... Hahaha...

Doordat wij er waren, raakten eindelijk een paar lampen vervangen. Wie stikt, heeft licht nodig. Maar als er van een luster de helft van de lampen kapot is, geeft dat niet veel licht. Een paar wijven gingen naar de mensen van het kasteel om, met hun allermooiste glimlach, te vragen of ze de lampen konden vervangen. Dan hebben die mannen met hun ladder rap rap tussen onze machines alle lampen vervangen. En die wijven, die stikten verder. Geen enkele seconde verloren laten gaan he.

De kookploeg van dat weekend amuseerde zich volgens mij ook met ons bezig te zien. Een bende tetterende en naaiende vrouwen hadden ze daar nog niet op bezoek gehad. Maar die vrouwen kwamen wel van pas toen één van hun kinderen kwam aanzetten met een kapotte knuffel. Of er iemand van ons die kon herstellen? En zo deed Jo wat verstelwerk. Iets dat sommigen van de groep anders zouden meegeven aan hun moeder of schoonmoeder. Hè dames? Verstellen is veel minder leuk dan naaien. Juist toch?

Tot daar. Dat is alles wat ik prijsgeef. De rest blijft onder ons. We mogen toch nog een paar geheimpjes hebben he.