Recepten met eekhoorntjes

Geen paniek! Voor deze recepten zijn de gevoelens of de rechten van de eekhoorn niet geschonden. Zodus moet ik hier geen boodschap zoals 'niet geschikt voor gevoelige kijkers' laten passeren. Lees dus met een gerust hart verder.

Half oktober verjaarde een vriendin van mij. Ik gaf haar een tegoedbon voor iets uit Zo geknipt. Ik had gedacht (en ook wat gehoopt) dat ze voor een tas ofzo zou kiezen. Voor een iets groter projectje. Helaas koos ze voor het uitdagende broodmandje. Bummer... Ik zou dat vlug eens tussendoor te fabriceren. Niet dus. Het raakte in de vergetelheid tot ik het deze week weer oprakelde en afwerkte.

Ze koos zelf een schoon stofje van Timeless Treasures Fabrics. We bestelden online bij De Stoffenkamer en de jarige verbaasde zich over de ruime keuze aan stof op hun site. En dan keken we nog maar op 1 site. De binnenkant van het mandje komt ook van De Stoffenkamer. Garen en de knoopjes vond ik gewoon in mijn schatkist. 

Omdat ik zo één enkel broodmandje maar knullig vond, maakte ik uit dezelfde (de overschot) stof nog een ritstasje uit hetzelfde boek. Ik denk dat ik er toch nog maar iets ga bijdoen. Da's niet zoveel hè, zeker niet als ik de rente erbij reken voor het 'te laat'-zijn. 
Maar het is af. Op naar het volgende op mijn lijstje.

Boys and bugs

Hetgroteverbouwingsspel is begonnen. Hoezee (ahum...)! We zitten nu in de fase Afbraak. En als ge afbreekt, hebt ge afval. Afval, puin, steengruis, hoe ge het ook wilt noemen. Het is er. En ge moet dat natuurlijk ook ergens kwijt.
We hebben in onze tuin nog 1 stukje waar geen gras groeit, een plekje voorbehouden voor steengruis. Op dat ene stukje ligt een dik stuk stam van een boom die hier (in de weg) stond. Ik had die graag in zijn geheel gehouden, maar helaas brak de schors af toen de Vriend hem wou verleggen om plaats te hebben voor het steengruis. En zoals ge weet, zitten er onder schors meestal van die leuke kleine diertjes. Zo'n diertjes die ge liever alleen maar buiten tegenkomt en niet in uw bed of schoenen.

En als er leuke kleine diertjes tevoorschijn komen, komt dat zoontje van mij ook tevoorschijn. Hij vindt die fascinerend en cool. Ja ja, bugs are cool! Very cool indeed!
Dennis vond al vlug het nodige materiaal om zijn coole vriendjes te ontdekken. Een hamer van de papa en een schep, meer hebt ge niet nodig. Ik denk dat hij het ook wel plezant vond om met een hamer op die stam te slaan, hoe zoudt ge zelf zijn.

Ziet ge die kleine oogjes? Da's nog vrij schattig, zo op foto.

We hadden deze week zowaar een huisdier. Gratis en voor niets. Dennis had ergens een lieveheersbeestje gevonden en vroeg 'mama, mag dat ons huisdier zijn?'. Daar kunt ge geen nee tegen zeggen, toch... Vandaar dat Fopke even ons vervoegde als knuffelig, aaibaar huisdier. Fopke mocht zelfs met Dennis meerijden op de step. Er werd nogal voor gezorgd, het beestje kwam niets tekort.

Maar helaas koos Fopke voor het leven in de wijde wereld en niet voor een luxeleven bij ons. Hij moet het zelf maar weten. Pfuh! 

Dikke liefde

Maanden en maanden hebben we het mogen horen. De nietdoordeauditiesvanthevoicegerakende versie van een klassieker en deze hit. Hier zat een studip creature alleen te wezen. Ocharme...

En eigenlijk lag hier al maanden en maanden een bijna stupid creature klaar. Het meeste was geknipt en gestikt, maar ge kent dat, dan zijn er ineens leukere dingen om te maken.
Gisterenavond werkte ik hem (of haar) af.

Ondertussen is het al dikke liefde tussen die twee. Ze zingen nu in koor.
Als daar maar geen kinderkes van komen.

Taal en ik

Mijn liefde voor taal zou er niet geweest zijn zonder mijn moeder. Waarvoor dank! Toen ik in het tweede leerjaar zat, was ik geen goede en geen enthousiaste lezer. Mijn moeder (slim als moeders kunnen zijn) bedacht daarvoor een oplossing. Met de klas zamelden we geld in voor een kindje uit Afrika (dat is toch wat ik mij herinner van wat ze ons vertelden). Ik kreeg van mijn moeke dus een schriftje waarin ik de boeken die ik gelezen had, kon opschrijven. Per gelezen boek kreeg ik dan 1 frank voor dat kindje. En plichtsbewust als ik altijd ben, begon ik te lezen en te lezen om toch maar zoveel mogelijk geld aan de meester te kunnen geven. Voorbeeldig nietwaar.

Ik had ook nog een ander schriftje. Een strafschriftje. Ik was van het voorbeeldige type, ik zei het al. Dus wanneer ik straf kreeg, moest ik schrijven. Ellenlange zinnen maakte mijn moeder daarvan. Bijvoorbeeld: ik mag niet met mijn mond vol praten terwijl ik aan het eten ben. En als ik het opgelegde aantal niet op tijd geschreven had, werd het verdubbeld. Ik schreef dan eerst op elk lijntje 'ik', daarna het tweede woord enzoverder enzovoort. Maar ja, zo leert ge het niet hè. Hopelijk vind ik dat schriftje nog. Want er hangen eigenlijk geen slechte herinneringen aan vast.

Ik herinner mij ook dat ik mij eens verveelde en dat mijn vake zei: Schrijf dan een verhaal. En sindsdien ben ik ook beginnen schrijven. Ik schreef toneelstukjes om samen met mijn zussen, broer, neef en nichtjes (die uiterààrd geheel vrijwillig meededen) te spelen op kerstavond. Hier liggen ergens ook een paar begonnen en afgewerkte verhalen, maar of die ooit door een ander paar ogen dan de mijne gaan gelezen worden weet ik niet. Het is ook om die reden dat ik ben beginnen bloggen. Vrienden van ons waren op wereldreis en ik stuurde hen af en toe een mailtje over wat hier gebeurde. Blijkbaar vonden zij dat ik goed schreef en dat ik daar iets mee moest doen. Vandaar een blog, da's nog redelijk veilig.

't Is ook plezant dat, wanneer ik met mijn zus of broer chat, we zo van die vergeten woorden gebruiken of uitdrukkingen die we in onze gewone spreektaal nooit zouden gebruiken. In mijn hoofd klinkt dat dan met een speciaal stemmetje. Soms komen er dingen uit films, reclames, programma's aan te pas en klinkt dat, voor mij, zoals het personage in de film... Als er bij ons iemand 'Feit!' zegt, volgt er meestal 'katten hebben geen remmen'. Uit de reclame van Dettol, remember. Harry Potter quotes zijn ook heel geliefd. Ook gewoon om ineens te zeggen, zonder reden. Out of the blue.
Ik denk dat wanneer anderen, buitenstaanders onze conversaties zouden lezen, ze toch maar eens de wenkbrauwen zouden fronsen. En ik geef ze geen ongelijk.

Naast lezen en schrijven is taal ook voorlezen. Iets wat ik met veel plezier doe. Ik ben blij dat, nu Dennis al wat ouder wordt, ik andere boeken kan kiezen en voorlezen. Een boek waar het verhaal niet verteld is in tien zinnen, maar tien hoofdstukken bijvoorbeeld. Nu lees ik hem voor uit 'De fantastische meneer vos', van Roald Dahl. Ik doe dan ook stemmetjes, that's me. Ik heb voor Meneer vos zo'n sluwe stem. Of ik denk toch dat ze zo klinkt. De vriend vindt het een irritant stemmetje, gelijk heeft hij want da's de bedoeling. En Mevrouw vos krijgt een hoger stemmetje. Het komt natuurlijk ook voor dat 'zei Meneer vos' na de zin komt en ik dus met Mevrouw vos haar stemmetje lees. Oeps... Het is toegestaan te lachen, ik deed dat op dat moment ook.

Wat ik niet wil beweren is dat mijn schrijfsels hier grammaticaal correct zijn of van een hoogstaand literair niveau zijn, absoluut niet. Maar ik heb er plezier aan en da's het belangrijkste. Plezier hebben in wat ge doet. Zoals een wijze man ooit zei: In all living have much fun and laughter, life is to be enjoyed not just endured.

Driewerf hoera voor wie tot het einde las. 

Een kleedje met zwier (+give away)

Ik had eens zin in iets anders dan een A-lijn kleedje. Meisjes verdienen een beetje zwier, is het niet. En het wou juist lukken dat een juf een duidelijke handleiding postte over het maken van een kleedje met zwier.

Dus ik begon eraan. Ik had maat 92 genomen uit SVDHZ in de hoop dat het Iris nog zou passen. Maar ik had het bij het vorige kleedje al moeten merken. Die maat 92 was toch maar krap, net zoals bij haar dochter. En voor kindjes is het belangrijk dat ze toch kunnen spelen en bewegen in hun kleren hè.

Wanneer ik het Iris liet passen (na veel 'mooooi, mooooi' van haar kant) besliste ik om een maatje groter te maken. En omdat ik toch opnieuw moest beginnen, zorgde ik direct voor heel veel zwier. Voor elk pand (6 in totaal) nam ik een kwart cirkel. Man, ik heb mij dat beklaagd toen ik de zoom aan het naaien was. Dat bleef maar duren.

Het is nog een beetje te groot, maar hey, kinderen groeien. Mijn zus merkte heel subtiel op dat ik anders gewoon kleren op de groei moest beginnen maken, dan was ik altijd een stapje voor. Euhm not!

Het probleem (allee ja, probleem, het is hoe ge het bekijkt) is dat ik hier nu een kleedje over heb. Want het is te klein voor Iris. En nu komen jullie in the picture. Want ik geef het weg! Gewoon, omdat het kan!
Het enige wat ge moet doen is hieronder een reactie achterlaten. Volger worden zou leuk zijn, maar hoeft niet (ge moet mij maar volgen omdat ge het wilt/omdat ik ubercool ben of zoiets, niet omdat het 'moet' denk ik zo).

Duuuussss hebt ge een klein kindje rondlopen van het vrouwelijke geslacht en wilt ge dit fantastischmooie kleedje in haar kast zien hangen, waag uw kans!
Of hebt ge in de toevalligheid ergens een lieftallig nichtje met nog een vrij kapstokje in haar kleerkast en wilt ge die blij maken, waag uw kans!
Of hebt ge in uw vriendenkring een lieve vriendin met een dochtertje die in maat 92 kan, waag uw kans!
Misschien bent ge wel een verzamelaar van kinderkleedjes en ontbreekt dit nog aan uw verzameling, waag uw kans!
De reden maakt voor mij niet uit, zolang ik er u blij mee kan maken is het voor mij goed.

Reclame maken mag, maar moet niet. Hang gerust een affiche voor uw raam of laat flyers drukken om uit te delen, ik hou u niet tegen.
Meedoen kan tot, laat ons zeggen, moederdag. Oftewel 12 mei.

En nu is het aan u! Vooruit vooruit, ge moest al naar de drukker zijn.

Een hemdje voor de geenhemdendragende zoon

Nu is de zoon niet echt een hemdjesdrager. Chance! Maar een hemdje is zoiets dat ge toch eens moet gemaakt hebben, vind ik. Dus begon ik eraan met veel enthousiasme. Helaas minderde dat naarmate ik verder deed. Enthousiasme, where are you?
Achteraf vroeg ik mij af waarom ik het uitstelde om eraan verder te doen, want met een goede handleiding valt dat allemaal best nog mee.

Wanneer ge zo'n hemdje aan het maken bent, komt ge een paar obstakels tegen. En ik heb ze allemaal genomen. Boojah! Mouwen: check! Tweedelige kraag: check! Knopen: check!
Victory is mine (stel er u zo'n schurkenlachje bij voor)!

En content dat ik er van ben. Ik heb dat aan iedereen die hier binnenkwam al geshowd. Ook al is het niet perfect, who cares. Ik heb zowaar een hemd gemaakt!

De zoon in kwestie was er ook heel blij mee. Toen we voor mijn vader zijn verjaardag ergens gingen eten, zei een vrouw tegen Dennis dat hij zo'n mooi hemdje aanhad. En welopgevoed als hij is, zei hij: Mijn mama heeft dat gemaakt. Ik denk dat ik nog harder blonk dan zo'n tandpastareclamesmile.

Maar ik ga het toch even laten rusten. Een nieuw hemdje zal nog niet voor direct zijn (al heb ik er wel al stofjes voor liggen). Er ligt hier namelijk zo'n mooi boek te blinken.

Het patroon komt uit een Japans boekje (Happy homemade vol.2).

Een tipi

Op de blog van Zilverblauw (de link werkt even niet) zag ik een hele tijd geleden een tipi verschijnen. Inclusief een handleiding. Aha, een handleiding. Dat werd gepind.

Een paar weken geleden begon ik vol moed stof te knippen. Ik schrok er toch wel van hoeveel stof daarin kruipt. Voor Dennis en Iris (en ook een beetje die van mij) hun tipi gebruikte ik een kapot hoeslaken (dank u, moeder) en 3 tafelkleden van de rommelmarkt. Het enige nieuwe eraan zijn de bamboestokken.

De tipi dient niet alleen voor het entertainen der kinderen, maar in de zomer ook om voor wat schaduw te zorgen. Hadden we nu al bomen in onze tuin gehad, ik had geen tipi moeten naaien. Dan zorgden die voor wat schaduwe. Helaas, pindakaas.

En gisterenavond was hij klaar. Het was net nog gisteren (23u59) toen ik deze foto op Instagram zwierde.

Ik had geen zin om tipi en kind naar buiten te verhuizen (met die koude wind) enkel voor een paar foto's. Vandaar inside pictures. Maar ik zie mij daar in de zomer wel al in liggen. Hoofd in de schaduw en beentjes in de zon. Aaaah...

Even een woordje uitleg bij de laatste foto. Die vlek op Dennis zijn voorhoofd is een blauwe plek, het is niet dat die kinderen hier niet in bad mogen. En Iris haar vreemde klederdracht komt doordat ze probeert pipi op het potje te doen. Dus doe ik één drukknoopje aan haar schouder dicht, anders hangt die onderkant van dat bodytje daar gewoon los en da's ook niet echt praktisch.