Omdat het nooit te laat is voor uw eerste Billies

Deze twee Billies lagen al zodanig lang (afgewerkt) in mijn naaikamer dat ik dacht dat ze al te klein zouden zijn. Maar het geluk lag aan mijn kant. Of toch een beetje. Want ze passen nipt. 

De zonnevitaminetjes hebben hun best gedaan. Ik nam hun maten nog eens deze week en er zijn toch een paar centimeters bijgekomen. 

Ik nam voor Iris maat 104 en voor Dennis maat 122. Ondertussen tekende ik de maat groter al, zodat ze van de volgende T-shirts langer kunnen genieten.

Behalve een Zonen09-patroon gebruikte ik ook Zonen09-stof.  

De stof voor Iris haar T-shirt kocht ik bij Piekewieke.

De Pas-op-er-valt-een-grote-bal-op-u-foto

Tilly trio

De titel dekt de hele blogpost, want Tilly's is wat je nu gaat zien. Geen waaw-hoe-heb-je-dat-gedaan-naaisels, maar iets kleins. Om de boel hier weer op gang te trekken. En zoiets eenvoudig, snel klaar had ik nodig om de vlam weer te doen branden. Mijn hoofd zit weer vol ideeën om te naaien.

Kleine clutches als cadeautje.

En zal ik eens eerlijk zijn? Tot voor kort dacht ik 'als ik dat of dat maak, zal de ontvanger er wel blij mee zijn? Is de stof wel iets dat hij of zij mooi vindt? Heeft hij of zij zoiets eigenlijk zoiets nodig?'.
Maar ik denk steeds vaker 'foert, als ik dat wil maken, maak ik dat toch gewoon zeker'. Voor anderen is dit misschien iets vanzelfsprekend maar voor mij een serieuze stap vooruit. Niet dat ik een people-pleaser ben maar ik dacht vaak wat anderen van mij zouden denken als ik iets deed. En nu, nu doe ik gewoon. Ha!

De stof (behalve de roze en lichtblauwe) zaten in een pakketje dat we vorig jaar op naaiweekend kregen. Kleine lapjes voor een klein projectje. De restjes ga ik als sleutelhanger verwerken.

Pin-update - wedding edition

Eerst even kaderen dat wij absoluut geen grootse trouwfeest wilden.
Stiekem werd alles geregeld, niemand had iets door. Mission accomplished!

Op een dinsdag gingen we naar het stadhuis onder het mom dat we naar het ontwerp voor een nieuwe poort moesten gaan kijken. We zetten onze kinderen af bij mijn moeder en reden weer naar huis om ons om te kleden. Ondertussen waren onze getuigen bij ons geraakt. We reden naar het stadhuis, trouwden, reden terug naar huis en kleedden ons weer om naar onze gewone kleren.
Zaterdag nadien hadden we iedereen uitgenodigd bij ons thuis om zogezegd onze 30ste verjaardag te vieren en bij aankomst vonden ze dit bord op onze oprit.

Achteraf hoorde ik dat zoiets typisch iets voor ons was, dus onze opzet was geslaagd.

Met mijn broer als getuige zotte selfies op de achterbank nemen.

Toen kon ik natuurlijk ook een paar pins afkruisen (ohja en 1 ding van dit lijstje).
Onder (of boven :) ) de foto's de link naar waar ik de mosterd vandaan haalde. Van sommige heb ik bewijsmateriaal. Bij andere moet je mij maar op mijn woord geloven.
De meeste foto's werden genomen met good old wegwerpcamera's en die foto's zijn nog niet ontwikkeld.

The braided rose. Helemaal niet moeilijk trouwens, ook niet om zelf te doen.

Asperges in pancetta (als deel van ons bbq-buffet).

Kaarsen van verschillende hoogte als tafeldecoratie. De bloemen komen uit de tuin en ben ik gaan wildplukken.

De inscriptie van onze ringen. We kozen ringen van palladium en lieten de tekst langs binnen graveren.

Bedankingscadeautjes voor hem en haar.

Een originele manier voor het dessertbuffet.

Bron

Het is misschien geen trouwfeest uit de boekskes, maar wij hebben ons verdorie toch geamuseerd en da's het belangrijkste.