De pop die in zijn korte leven al heel wat meemaakte

Dennis vierde afgelopen zaterdag zijn lentefeest. Hij kreeg van ons op voorhand al een cadeau maar ik vond dat hij op zijn feest zelf ook nog iets mocht hebben. Wie pakt er nu niet graag een cadeautje uit?
Ik herinnerde mij dat hij ook een pop wou toen Iris er één kreeg voor haar verjaardag. Maar 'een pop zonder kleren, mama', zei hij erbij. Een pop met een huidkleurige buik in plaats van een stof met print, voor de goede verstaanders.

Dus maakte ik voor het kind een pop. Maar niet 'zonder kleren'. Ik koos ervoor om schoenen aan de benen te stikken en als de pop dan zonder kleren lag, met enkel schoenen aan... dat vond ik ook maar vreemd. Ik gebruikte licht blauwe katoen voor de buik. Dennis was zijn verzoek blijkbaar al vergeten want hij zei er niets over.

Chillen op de billen, denkt hij.

Ik naaide er een groene broek bij. Een broek in 15 minuten. Ha! Ik vind die broek lijken op een Jacobbroek, door die gestikte vouw.
Hij kreeg er ook een bloesje bij. In dezelfde stof als één van Dennis zijn hemden. Maar dat heeft hij zelf nog niet door denk ik.
Met een kaptrui erbij heeft dat manneke geen kou meer.

Dat manneke heeft wel al wat meegemaakt hoor. Voor gevoelige lezers, volgende tekst gaat over een pop en niet over een mens.
Terwijl ik zijn gezicht erop aan het borduren was, prikte ik in mijn vinger. Ik had niet door dat een vinger dan bloed (duh!) dus borduurde ik gewoon verder. Tot ik een paar plekjes bloed op zijn gezicht vond. Het was toen de avond voor het lentefeest, ik denk 22u. Dju he, ik was toch even in paniek. Maar toen herinnerde ik mij 'bloed er altijd uitwassen met koud water'. Gelukkig kreeg ik het eruit en zie je er niks meer van. En anders zou ik gezegd hebben dat hij gevochten had en dat de andere verloren had.

Zijn hoofd is langs de ene kant niet perfect, maar hè dat zijn mensen ook niet.

Maar het is nog niet gedaan. Toen Dennis hem uitpakte en zijn broek uitdeed. was zijn poep losgeraakt (het gaat nog steeds over de pop). En dan merkte ik hoe blij Dennis er mee was. Hij wou dat ik het direct herstelde, zijn vriend. Maar dat was te midden van het feest. En dat ging dus niet. De dag daarna vroeg hij om het kwartier of zijn vriend al gemaakt was. Ik deed het dan maar vlug in de auto toen we alle uitgeleende tafels terug naar hun eigenaar brachten.

En Dennis is er zo blij mee, hij deed afgelopen warme zondag zelfs zijn eigen blauwe trui niet uit omdat hij er anders niet meer hetzelfde zou uitzien als zijn pop. Op dat moment breekt mijn moederhart. Ze willen al groot en stoer zijn, maar ze zijn toch nog klein he, die 6-jarigen.