Over rijen, stapeltjes en het cijfer 3

Ik kan er niet aan doen, maar ik hou van symmetrie. Van orde. Van gelijke hoopjes en stapeltjes. Van op kleur zetten en leggen. Van op grootte zetten. En daar is niks mis mee, dat schept rust in mijn hoofd.

Ik krijg de kriebels wanneer hier teveel dingen liggen, wanneer 's avonds niet 'alles' opgeruimd is, vooral in de living dan. Daar wil ik dan graag rust na de drukte van de dag.

Pas op, ik ben wel flexibel en ik kan tegen drukte, maar toch...

Wacht, ik geef u een paar voorbeelden. In onze keukenkasten staan de glazen steeds per 3 gestapeld. De tassen met de oren langs dezelfde kant. Ik vind het heel tof als de wederhelft de afwasmachine leegmaakt, maar ik kan het mij niet laten om nadien (niet direct nadien he) te gaan piepen in de kasten of alles staat zoals mijn hoofd dat graag heeft. Staat het zo niet, dan zet ik het goed. Ik denk dat hij er zich ondertussen al bij neergelegd heeft.

Binnenkort eens nieuwe tassen kopen, dat ze wat meer hetzelfde zijn :)

Nog een voorbeeld, onze boeken en DVD's staan op kleur. We hebben ook een paar Blu-ray's maar die zijn kleiner, dus als ik ze op kleur zou zetten, staan daar ineens kleinere tussen. Aaargh... (for the record, ik heb geen autisme).

In onze berging zet ik liefst de blikken, potten en pakken eten met het etiket naar voor en op een mooi rijtje. Oudste vooraan, nieuwste achteraan (Fifo enzo). 

Of in de winkel, aan de kassa. De boekjes of DVD's recht zetten. Ik snap dan niet dat andere mensen dat niet zien, dat dat scheef staat. Soms denk ik wel 'allee, 't is goed. Het kan toch geen kwaad dat dat niet zo of zo staat'. Maar ik vrees dat ik er niet onderuit kan, het zit in mijn karakter. 

En jullie? Hebben jullie ook zo'n autistische trekjes? Kom, vertel het mij, zodat ik niet de enige ben.