Big Blogameetup 2015

Ik kwam gisterenavond met een paar kilo meer naar huis. En dat was niet door het lekkere eten dat op ons stond te wachten op de Blogameetup die door Soetmin en co werd georganiseerd. Nee, we kregen ook 2 zakken gevuld met goodies mee naar huis. Allemaal lekker geurende en lekker smakende dingen zaten erin. Samen met een hele hoop kortingsbonnen.

Maar daarvoor ging ik er eigenlijk niet naartoe. Zoiets is leuk, maar voor mij niet het belangrijkste. Het babbelen en weerzien van andere bloggers was veel leuker. We lieten ons een gouden tattoo, aten lekker eten en babbelden vooral. Daarom dus amper foto's. Ik kijk al uit naar volgend jaar.

Het kleedje dat het probleem met de symmetrie omzeilt

Ik zei het al eerder, ik heb iets met symmetrie. En daar had ik bij mijn eerste idee voor een kleedje in deze stof een probleem mee. Ik was van plan om het lijfje in dezelfde stof te maken als de rok. En de stof leek mij perfect om iets met plooien te doen. Vooral omdat er weinig meetwerk aan te pas kwam. Dat kleedje zou dus wel snel in klaar zijn. Verkeerd gedacht dus.

Ik knipte een voor- en achterpand en begon plooien te leggen in een grote rechthoek. En toen had ik een probleem. De lijnen in het voorpand liepen niet mooi door in de plooien van de rok. Lap, daar ging mijn mooi plan. Hoe ik ook probeerde, ik kreeg het niet naar mijn zin.

Dus gooide ik het over een andere boeg. Ik behield het idee van de plooien in de stof, maar knipte er een effen rood voor- en achterpand bij. Geen gedoe meer met lijnen en tekeningen die moeten doorlopen. Mijn hoofd kreeg weer rust.

Onderaan werkte ik het kleedje af met rode biais. De witte die ik liggen had, pastte niet exacte bij het wit (dat eerder gebroken wit is) in de stof. Je moet die frustraties nu ook niet gaan zoeken he.

Nu ligt hier wel nog een voor- en achterpand in die bloemenstof, maar daar heb ik al een ander plan mee. En daar komen geen plooien aan te pas.

Stof Something naais

Het hemd dat wel past

Weet je nog, dat hemd met die verkeerde manchetten? Het mag misschien een fashion statement of whatever zijn. Het kind had geen hemd, want het was nog te klein ook.

Dat is mij nu niet overkomen. Ik maakte een Theo in maat 122-128. Het hemd past en de manchetten zitten langs de juist kant. Applaus voor mezelf!

Alleen die hoekjes zijn een beetje eigenwijs. Maar da's eigen interpretatie zullen we het maar noemen. Voor de rest zit het helemaal juist ineen. Alleen de afwerking kan nog wat geperfectioneerd worden, maar dat is mijn strenge innerlijke stemmetje die aan het woord is. Maar dat komt wel. Als ik er nu tenminste niet te lang mee wacht om er nog één te maken.

Het volgende wordt er eens eentje met korte mouwen en dus zonder manchetten.

Het werd een vrolijk lente- en zomerhemd. Mooie blauwe stof met gele vogels op. Een stof waar ik Dennis toch even moest van overtuigen dat het mooi en ook cool ging zijn. Want dat is tegenwoordig ook een vereiste. Het moet vooral cool zijn. En ik vind dat niet erg, dat hij er zijn eigen mening over krijgt. Tot op zekere hoogte mag dat. Maar als hij polo's begint aan te wijzen in webshops stuur ik hem toch subtiel naar iets anders. Polo's zijn echt mijn ding niet.

Ik was er van in het begin zeker van dat ik de vogeltjesstof ging combineren met zwart. En dat werkte goed. Alleen voor de knopen niet. Toen ik er zwarte knopen op legde leken die het fleurige van de stof helemaal op te zuigen en dat was niet wat ik wou. Met gele knopen werd dat blauw precies nog mooier. Dus werden die erop genaaid.

Voor het volgende hemdje (dat met korte mouwen) ligt de stof al klaar. En ze werd al goedgekeurd door de toekomstige drager. Nu moet ik er alleen nog voor zorgen dat er effectief een hemdje uit geknipt en genaaid geraakt.

Stof Bambiblauw
Knopen Something naais

Over rijen, stapeltjes en het cijfer 3

Ik kan er niet aan doen, maar ik hou van symmetrie. Van orde. Van gelijke hoopjes en stapeltjes. Van op kleur zetten en leggen. Van op grootte zetten. En daar is niks mis mee, dat schept rust in mijn hoofd.

Ik krijg de kriebels wanneer hier teveel dingen liggen, wanneer 's avonds niet 'alles' opgeruimd is, vooral in de living dan. Daar wil ik dan graag rust na de drukte van de dag.

Pas op, ik ben wel flexibel en ik kan tegen drukte, maar toch...

Wacht, ik geef u een paar voorbeelden. In onze keukenkasten staan de glazen steeds per 3 gestapeld. De tassen met de oren langs dezelfde kant. Ik vind het heel tof als de wederhelft de afwasmachine leegmaakt, maar ik kan het mij niet laten om nadien (niet direct nadien he) te gaan piepen in de kasten of alles staat zoals mijn hoofd dat graag heeft. Staat het zo niet, dan zet ik het goed. Ik denk dat hij er zich ondertussen al bij neergelegd heeft.

Binnenkort eens nieuwe tassen kopen, dat ze wat meer hetzelfde zijn :)

Nog een voorbeeld, onze boeken en DVD's staan op kleur. We hebben ook een paar Blu-ray's maar die zijn kleiner, dus als ik ze op kleur zou zetten, staan daar ineens kleinere tussen. Aaargh... (for the record, ik heb geen autisme).

In onze berging zet ik liefst de blikken, potten en pakken eten met het etiket naar voor en op een mooi rijtje. Oudste vooraan, nieuwste achteraan (Fifo enzo). 

Of in de winkel, aan de kassa. De boekjes of DVD's recht zetten. Ik snap dan niet dat andere mensen dat niet zien, dat dat scheef staat. Soms denk ik wel 'allee, 't is goed. Het kan toch geen kwaad dat dat niet zo of zo staat'. Maar ik vrees dat ik er niet onderuit kan, het zit in mijn karakter. 

En jullie? Hebben jullie ook zo'n autistische trekjes? Kom, vertel het mij, zodat ik niet de enige ben.