Taal en ik

Mijn liefde voor taal zou er niet geweest zijn zonder mijn moeder. Waarvoor dank! Toen ik in het tweede leerjaar zat, was ik geen goede en geen enthousiaste lezer. Mijn moeder (slim als moeders kunnen zijn) bedacht daarvoor een oplossing. Met de klas zamelden we geld in voor een kindje uit Afrika (dat is toch wat ik mij herinner van wat ze ons vertelden). Ik kreeg van mijn moeke dus een schriftje waarin ik de boeken die ik gelezen had, kon opschrijven. Per gelezen boek kreeg ik dan 1 frank voor dat kindje. En plichtsbewust als ik altijd ben, begon ik te lezen en te lezen om toch maar zoveel mogelijk geld aan de meester te kunnen geven. Voorbeeldig nietwaar.

Ik had ook nog een ander schriftje. Een strafschriftje. Ik was van het voorbeeldige type, ik zei het al. Dus wanneer ik straf kreeg, moest ik schrijven. Ellenlange zinnen maakte mijn moeder daarvan. Bijvoorbeeld: ik mag niet met mijn mond vol praten terwijl ik aan het eten ben. En als ik het opgelegde aantal niet op tijd geschreven had, werd het verdubbeld. Ik schreef dan eerst op elk lijntje 'ik', daarna het tweede woord enzoverder enzovoort. Maar ja, zo leert ge het niet hè. Hopelijk vind ik dat schriftje nog. Want er hangen eigenlijk geen slechte herinneringen aan vast.

Ik herinner mij ook dat ik mij eens verveelde en dat mijn vake zei: Schrijf dan een verhaal. En sindsdien ben ik ook beginnen schrijven. Ik schreef toneelstukjes om samen met mijn zussen, broer, neef en nichtjes (die uiterààrd geheel vrijwillig meededen) te spelen op kerstavond. Hier liggen ergens ook een paar begonnen en afgewerkte verhalen, maar of die ooit door een ander paar ogen dan de mijne gaan gelezen worden weet ik niet. Het is ook om die reden dat ik ben beginnen bloggen. Vrienden van ons waren op wereldreis en ik stuurde hen af en toe een mailtje over wat hier gebeurde. Blijkbaar vonden zij dat ik goed schreef en dat ik daar iets mee moest doen. Vandaar een blog, da's nog redelijk veilig.

't Is ook plezant dat, wanneer ik met mijn zus of broer chat, we zo van die vergeten woorden gebruiken of uitdrukkingen die we in onze gewone spreektaal nooit zouden gebruiken. In mijn hoofd klinkt dat dan met een speciaal stemmetje. Soms komen er dingen uit films, reclames, programma's aan te pas en klinkt dat, voor mij, zoals het personage in de film... Als er bij ons iemand 'Feit!' zegt, volgt er meestal 'katten hebben geen remmen'. Uit de reclame van Dettol, remember. Harry Potter quotes zijn ook heel geliefd. Ook gewoon om ineens te zeggen, zonder reden. Out of the blue.
Ik denk dat wanneer anderen, buitenstaanders onze conversaties zouden lezen, ze toch maar eens de wenkbrauwen zouden fronsen. En ik geef ze geen ongelijk.

Naast lezen en schrijven is taal ook voorlezen. Iets wat ik met veel plezier doe. Ik ben blij dat, nu Dennis al wat ouder wordt, ik andere boeken kan kiezen en voorlezen. Een boek waar het verhaal niet verteld is in tien zinnen, maar tien hoofdstukken bijvoorbeeld. Nu lees ik hem voor uit 'De fantastische meneer vos', van Roald Dahl. Ik doe dan ook stemmetjes, that's me. Ik heb voor Meneer vos zo'n sluwe stem. Of ik denk toch dat ze zo klinkt. De vriend vindt het een irritant stemmetje, gelijk heeft hij want da's de bedoeling. En Mevrouw vos krijgt een hoger stemmetje. Het komt natuurlijk ook voor dat 'zei Meneer vos' na de zin komt en ik dus met Mevrouw vos haar stemmetje lees. Oeps... Het is toegestaan te lachen, ik deed dat op dat moment ook.

Wat ik niet wil beweren is dat mijn schrijfsels hier grammaticaal correct zijn of van een hoogstaand literair niveau zijn, absoluut niet. Maar ik heb er plezier aan en da's het belangrijkste. Plezier hebben in wat ge doet. Zoals een wijze man ooit zei: In all living have much fun and laughter, life is to be enjoyed not just endured.

Driewerf hoera voor wie tot het einde las.