Een hemdje voor de geenhemdendragende zoon

Nu is de zoon niet echt een hemdjesdrager. Chance! Maar een hemdje is zoiets dat ge toch eens moet gemaakt hebben, vind ik. Dus begon ik eraan met veel enthousiasme. Helaas minderde dat naarmate ik verder deed. Enthousiasme, where are you?
Achteraf vroeg ik mij af waarom ik het uitstelde om eraan verder te doen, want met een goede handleiding valt dat allemaal best nog mee.

Wanneer ge zo'n hemdje aan het maken bent, komt ge een paar obstakels tegen. En ik heb ze allemaal genomen. Boojah! Mouwen: check! Tweedelige kraag: check! Knopen: check!
Victory is mine (stel er u zo'n schurkenlachje bij voor)!

En content dat ik er van ben. Ik heb dat aan iedereen die hier binnenkwam al geshowd. Ook al is het niet perfect, who cares. Ik heb zowaar een hemd gemaakt!

De zoon in kwestie was er ook heel blij mee. Toen we voor mijn vader zijn verjaardag ergens gingen eten, zei een vrouw tegen Dennis dat hij zo'n mooi hemdje aanhad. En welopgevoed als hij is, zei hij: Mijn mama heeft dat gemaakt. Ik denk dat ik nog harder blonk dan zo'n tandpastareclamesmile.

Maar ik ga het toch even laten rusten. Een nieuw hemdje zal nog niet voor direct zijn (al heb ik er wel al stofjes voor liggen). Er ligt hier namelijk zo'n mooi boek te blinken.

Het patroon komt uit een Japans boekje (Happy homemade vol.2).