Voor een beertje

Mijn zus volgt kookles en iemand uit haar klas ging trouwen. Tijdens de les kwam het eens ter sprake dat ik dingen naaide. Dus kreeg ik van die vrouw de vraag of ik voor haar knuffelbeertje een kostuumpje wou maken dat hij op hun trouwdag kon dragen. Ge moet weten, dat koppel heeft geen kinderen en dat beertje is voor hun als hun kind denk ik. Dat gaat overal mee naartoe enzo.

Maar zo'n beertje heeft natuurlijk geen kinder- of babymaat. Da's helemaal niet in de juiste proportie. Breder en korter. Gelukkig kreeg ik een setje kleertjes waarvan ik kon vertrekken. Ik begon dus met de kleertjes over te tekenen op patroonpapier en dan maakte ik een proefsetje. Uit zo'n stug katoen dat ze soms bij echte naailessen gebruiken. Ge kunt u dus wel voorstellen dat het daardoor lang duurde, zo'n katoen is niet echt de meest motiverende stof.

Dan kwam ze eens voor een passessie naar hier met haar beertje, want dat mocht hier natuurlijk niet blijven hè. De proefkleertjes werden goedgekeurd dus kon ik in de echte stof beginnen.

Ge moet ook wel weten dat ik nog nooit een broek, hemd of das had gemaakt. Voor de broek baseerde ik mij op de tutorial van Made. En het hemdje maakte ik volgens de manier waarop ik dacht dat het moest.

Bij de perfectie komt het zeker niet in de buurt. Maar ze vond het goed. Het zijn ook geen kleren voor een beertje van de koninklijke familie hè.

Ze vroeg ook nog, als ik het zag zitten, om een ringenkussen te maken. Tja, wat kon ik zeggen.

Is het al iemand opgevallen waarvan die vrouw een grote fan is? De kleuren paars-wit moeten een belletje doen rinkelen.

Ik deed alles nog in een mooi zakje en het was klaar om opgehaald te worden.

 

En vandaag was het dan zover, ik was uitgenodigd op de receptie dus zou ik het beertje zien met de kleren aan. Maar het verhaal kreeg een onverwachte wending. Toen ik binnenkwam, nam ze mij apart. Ze moest iets zeggen. Dat klonk niet goed.

Ge moet weten, het beertje had 'mijn' kleertjes niet aan. De moeder van haar schoondochter is naaister (al veel langer dan mij) en ze had, om de bruid te verrassen, een kostuumpje gemaakt. Met een hoedje en al. Dat was echt zoveel mooier dan dat van mij. Dat geef ik eerlijk toe, het was gewoon zo. Het kwam precies uit zo'n speciaalzaak. En dat wou ze dus zeggen, dat het beertje die kleertjes aanhad. Ze kon zo'n cadeau toch moeilijk weigeren. En ik begrijp haar wel. 

Maar ik weet nu dan toch hoe ik een broek moet maken, want die vond ik het beste gelukt.