Nummer 23 van mijn lijstje

Die dodentocht, daar zijn hier toch al discussies over gevoerd hoor. Ik heb de wederhelft kunnen overtuigen om ook mee te stappen. Maar hij is helemaal anders dan mij. Vandaar de discussies.

Hij is er namelijk van overtuigd dat hij die 100 km met gemak uitstapt. Hij denkt zelfs dat hij eerst thuis nog kan komen slapen om nadien mij te komen opwachten aan de finish. Zo is hij ook zo zeker van zijn eigen kunnen dat hij het absoluut niet nodig vindt om eens te oefenen. Ik namelijk wel. Maar ik laat hem doen, we zullen wel zien wie het verste geraakt.

Ik oefen wel. Zo kan ik, als het niet lukt, het mijzelf niet kwalijk nemen dat ik niet geoefend heb. Ik ken mezelf. Dus ga ik stappen. Ik volg ongeveer een schema dat ik op de site van A.S. Adventure vond. Ik koos voor het 3-maandenschema.
Dus stippelde ik wandelroutes in de buurt uit via deze handige site. Dan kan ik makkelijk zien hoeveel km langer ik mijn route nog moet maken om aan mijn wekelijkse lange wandeling te geraken.
De routes tijdens de week deed ik nog niet. Het paste niet met de ploegen van de wederhelft.

Ik stapte al een paar keer met mijn wandelschoenen en 1 keer met mijn loopschoenen om te zien of ik daar ook verre afstanden mee kan stappen. En omdat stappen anders is dan lopen vind ik mijn wandelschoenen toch aangenamer voor een lange afstand. Al kwamen die loopschoenen wel van pas de laatste keer. Toen werd ik verrast door een hevig onweer met bijhorende neerslag. Helemaal alleen op de dijk (wat toch even eng was) liep ik de laatste 5 km van de 18 in interval. Telkens wanneer er veel bomen stonden, liep ik. Als zo'n boom neer gebliksemd wordt, wil ik toch liever niet in de buurt zijn. Verrassend genoeg (naar mijn conditie) ging dat nog redelijk vlot, zo op het einde van mijn tocht.

Ik moet wel toegeven dat er meer tijd inkruipt dan ik dacht. Twintig km doe je niet snel op een half uurtje he. Maar ik hou het beeld voor ogen dat ik over de finish stap strompel en dat het dat allemaal waard gaat geweest zijn.