Le sentier des Nutons

Volgens mij zijn er zeemensen en bosmensen. Niet letterlijk natuurlijk, maar mensen die de zee verkiezen boven een bos of omgekeerd. Ik hoor bij de laatste groep. De bosmensen, om ze zo dan maar te noemen. De wederhelft is een zeemens. De zee... daar kan je mij echt geen plezier mee doen. Dat zand dat in uw schoenen en kleren kruipt, de wind die altijd net de hard waait. Vind ik he.
Een goede boswandeling is meer mijn ding. Het kan daar zo rustig zijn, ik geniet daar van.

Daarom was ik zo blij dat we nog eens richting Ardennen reden. Mijn zus had er een vakantiehuisje gehuurd en wij gingen er voor een dag naartoe. In de voormiddag verkenden we het bos achter het huis. In de namiddag trokken we naar het kabouterbos.

De kinderen hun ogen werden al groter. Een bos van de kabouters! Misschien zagen ze wel een echte! Ze zagen het helemaal zitten.

De wandeling op zich is niet zo lang, 1,8km. Dus gemakkelijk te doen met jonge kinderen. En er is een picknickplaats waar je mag barbecuen, ideaal voor een namiddag plezier. Die was wel in gebruik door een groep vissende en etende mannen maar wij kwamen toch om te wandelen.

Onderweg moest je de voetsporen van de kabouters volgen om de route te vinden. Elke keer Iris voetsporen zag, heeft de hele buurt het gehoord denk ik. Alleen de dieren hadden er last van want we zagen geen andere wandelaars.
Tijdens de wandeling zijn er kabouters verstopt op de gekste plaatsen.

Nadien gingen we naar een rivier in Mirwart, een paar km verder. We stapten langs de oever, voorbij de meeste vissers en andere toeristen, tot we op een rustigere plek kwamen. En daar kropen de grote en kleine mannen in het water om een dam te bouwen. Spijtig dat ik niet de juiste schoenen aanhad en dus niet mee in het water kon. Maar plezant was het wel.

Foto door Iris.

En wat zijn jullie, bos- of zeemensen?