maandag 14 december 2015

Een heleboel heen en een heleboel terug, zo gaat dat soms

Kerstmarkten... je kan tegenwoordig geen dorp of stad inrijden of er is er wel één. Lichtjes, gezelligheid, ik vind dat plezant.
Voor de kerstmarkt bij ons op school werd ik door een lieve collega gevraagd om een kraampje te vullen. Aarzelend zei ik toe. Ik had er geen idee van hoe veel of hoe weinig tijd erin zou kruipen en of zoiets wel zou aanslaan.

Ik had nog wat dingen liggen (zakdoekhoesjes enzo) maar ik wou dat toch goed doen. De mensen moeten toch een beetje keuze hebben, nietwaar?

Een aantal dingen die ik maakte, naaide ik voor de eerste keer. Omdat ik nog niet veel cadeautjes voor baby's maakte, had ik dus nog nooit bavetjes of zeversjaaltjes gemaakt. Voor alles een eerste keer, dus bij deze is dat ook weer afgevinkt. Al ga ik ze volgende keer wel doorstikken. Nu staken ze helemaal in elkaar en zou dat niet meer proper geweest zijn door de kampsnaps en de lintjes (ik had eigenlijk ook geen zin meer, de avond voor de kerstmarkt ssshhht).




Ik maakte ook twee dekentjes (die helaas niet verkocht raakten).




Een stapel zakdoekdooshoezen vonden ook hun weg naar het kraampje. Ondanks dat ik veel complimenten kreeg, kochten de mensen niet zo veel. Maar ik had dat verwacht. En als ge niet teveel verwacht, kan je niet te hard teleurgesteld worden.




Wat wel goed verkocht, waren ritstasjes. Wie kan dat nu niet gebruiken he.



Ik had nog een stuk David de kabouterstof liggen waar ik een kussen van maakte. Maar die mocht ook weer mee naar huis. Hij zal wel nog een thuis vinden.



Ik vond het wel tof om te doen. Voor één keer. Ik kreeg die avond nog een paar aanbiedingen, maar ik heb vriendelijk geweigerd. Er kruipt toch meer tijd in dan ik had verwacht.

maandag 30 november 2015

Een kleedje en een inzicht

Ik had eigenlijk een heel ander begin in mijn hoofd voor deze blogpost. (Iets over een gestikte wijvendag waar ik beter dingen naai die ik gewoon ben zodat ik mij niet teveel moet proberen concentreren in het gekakel en gelach). Maar door iets wat Iris gisteren zei, begin ik daarmee.



Terwijl ik foto's voor deze blogpost nam, vroeg ik haar of ze 'eindelijk eens normaal kon staan?'.
Ze antwoordde: 'Maar voor mij is het zó normaal, mama'.
En eigenlijk heeft ze wel gelijk. De manier waarop ik haar op de foto wil krijgen, is voor haar  onnatuurlijk. Denk ik toch.
Stilstaan, niet bewegen ('Want dan hebben we spokenfoto's, hè Iris'), niet praten zijn dingen die niet in haar woordenboek staan. Hoe anderen foto's kunnen maken die precies recht uit één of ander modemagazine komen, ik weet het niet hoor. En dat al die kinderen rustig zijn van karakter, dat geloof ik niet. Dus bij deze is dit de blog met de spontane foto's. Ha!

Zoals daar zijn: de olifant en de pinguïn.




Om terug te keren naar mijn eerste idee... Op de gestikte wijvendag een paar weken geleden was ik helemaal niet voorbereid zoals ik zou willen en zoals ik normaal ben. Ik had thuis wat stof uit de kast getrokken en wat patroontjes meegepakt, maar eigenlijk zonder deftig plan. Ik zie het daar wel, dacht ik.




Ik knipte daar een Tinny-kleedje maar ik had geen paspel mee (ik zei toch al dat ik onvoorbereid vertrok) dus daar kon ik niet mee verder. Dat zou ik nadien thuis wel afwerken. Niet dat ik er ondertussen al aan verder deed, maar dat loopt niet weg zoiets.



Voor een eenvoudig kleedje met een rimpelrok had ik wel alles mee. Er is ook niet zo heel erg veel nodig bij zo'n kleedje. Stof en een rits, that's it. Op de zoom na knipte en naaide ik het kleedje die dag. De zoom werkte ik thuis, na een pasbeurt, verder af. Voor de voering koos ik oranje. Dat geeft toch iets extra aan zo'n eenvoudig kleedje. De onderrok werkte ik af met een sierstiksel. Al had dat in een opvallende kleur gemogen, maar zoiets torn ik niet meer los.




vrijdag 6 november 2015

Help wanted - naaikamersgewijs

Ik maakte met mijzelf een deal. Tegen eind november wil ik mijn (naai)kamertje klaar hebben. Niet dat alle andere kamers al in orde zijn, maar ik ken dat... dat wordt dan weer uitgesteld naar één van de laatste dingen. Wat niet handig zou zijn.

Dit zou ideaal zijn, niet?

Iedereen die verbouwd, kent dat wel. Je gebruikt tijdelijk een kamer/plek voor iets anders omdat er eerst nog iets anders in orde moet gebracht worden. Maar voordat dat kan gebeuren, moeten er hier of daar nog dingen afgewerkt worden. De meest onlogisch uitziende volgordes kom je tegen tijdens het verbouwen. Soms frustrerend, maar je wordt er wel inventief door.

Dat mijn naaikamer in orde is, zou betekenen dat al mijn naaigerief naar daar kan. De helft van de blauwe geschilderde kast kan verhuizen naar boven. Die kast zijn we toch trouwens beu en eigenlijk is ze zo handig niet. Maar voorlopig moet ze nog even dienst doen.
En nadien begint het geschuif met andere kasten. Och... ik zal blij zijn als al die tijdelijke oplossingen gepasseerd zijn.


De deur moet dus ook nog verder geschilderd worden.

Die gyproplaat moet er nog uit, maar dat kon ik niet alleen. Ik heb geen pudding in mijn armen, maar zo sterk ben ik niet.

Maar ik had uw hulp nodig voor mijn naaikamer. Daar kwam ik voor.
Ik verzamelde op mijn Pinterestbord al wat ideeën, rekening houdend met de kleine afmetingen van mijn kamertje. Waar ik hélemaal niet over ga klagen. Ik ben heel blij met mijn eigen plekje.

Het lijkt alsof er oplossingen zijn die ik niet zie. Misschien omdat ik er zo dicht op zit. Laat in uw reactie dus maar dingen na waarvan jullie denken dat ze handig zijn. Of links naar leuke pinterestborden, blogposts...
Of wat ik best niet doet, uit ondervinding enzo.




Er zijn wel een paar dingen die belangrijk zijn om rekening mee te houden (voor u of voor mij):
- niet aan elke muur kunnen kasten of rekken gehangen worden omdat het gyproc-muren zijn
- in dit kamertje maak ik meestal de foto's voor deze blogpost, door al het wit in de kamer wordt het licht mooi weerspiegeld. 's Avonds heb ik daar het mooiste licht. Dus een stuk muur waar niks staat om foto's te maken zou handig zijn. (de foto's hier boven bewerkte ik niet en zijn op een donker moment getrokken)
- ik had graag kunnen naaien met zicht naar buiten. Of toch niet direct naar een muur. Om soms gewoon ook eens beetje te kunnen dagdromen.
- de afmetingen zijn 215 op 285cm. Niet groot, maar ik ga er wel iets in kwijt kunnen.

En terwijl jullie aan het denken gaan, ga ik wat decoratie beginnen zoeken. Het moet daar toch ook gezellig worden he.

zondag 1 november 2015

Mijn eerste Louisa dress

Meestal loop ik achter de feiten, bij wijze van spreken dan. Dan heeft heel naaiend blogland (en andere naaiende mensen) een bepaald patroon al tig keer gemaakt, maar ik nog niet. Ik weet wel welke nieuwe patroontjes er verschijnen maar ze kopen en maken volgt een hele tijd daarna.



Het patroon van de Louisa dress werd in 2013 gelanceerd en kijk, twee jaar later maak ik het pas. Hoe dat komt, weet ik niet. Maar dat maakt niet veel uit, nietwaar.




Nu maakte ik het patroon. In stof die bijna alle kleuren van de herfst heeft. Ik kocht ze bij Something Naais. Voor de voering gebruikte ik een oud bruin laken. 
Ik moest een paar keer mijn tornmesje bovenhalen, maar dat lag helemaal aan mij.

Het werd een Louisa zonder mouwen. Ik weet nog dat ik vroeger 2 keer lange mouwen over elkaar moest aandoen en ik vond dat verschrikkelijk. Daarom zonder mouwen. 
Ohja en ik had eigenlijk ook te weinig stof daarvoor. Dus moest het wel zonder mouwen.





De knopen kreeg ik eens en ze passen perfect bij de paspel. Ze stonden er de eerste keer niet goed op, niet op dezelfde hoogte. Maar dat merkte ik pas als het kleedje klaar was. Dus 1 knoop eraf en opnieuw eraan naaien. Niet zo handig bij een volledig gevoerd kleedje.



De eerste fotoshoot deden we binnen, maar het was nog iets te vroeg op de dag en Iris had er niet veel zin in. Daarna scheen de zon en gingen we naar buiten. Naar de afgemaaide maïsvelden achter ons huis. Ze verzamelde overgebleven maïs om aan onze kippen te geven. Een ideaal moment om wat foto's te nemen. 


maandag 26 oktober 2015

Het ik-doe-het-volgende-keer-op-een-andere-manier rokje

Ik had het moeten weten he. Ik. Had. Het. Moeten. Weten.
Eva en Lindsy hadden het al ondervonden. En uitgebreid geschreven. Maar toch wou ik het Icing-rokje uit Homemade Minicouture maken volgens de handleiding. Achteraf bekeken had ik het beter niet gedaan. Ik snapte er precies niks van. En uiteindelijk is het echt een eenvoudig rokje.



Ik miste hier en daar versteviging, dus dat noteerde ik al in mijn boek voor de volgende keer. Als ik volgende keer het boek wel nog vastneem. Pas op, ik zeg niet dat het geen goed model is of dat het er niet leuk uitziet, maar de handleiding had net iets uitgebreider en anders gemogen. Hadden ze mij gezegd: maak een fronsrokje met tailleband en knopenpat vooraan, ik had het eenvoudiger gevonden.



Maar goed, in het boek plakte ik een tijd geleden allemaal post-its bij de stukken die ik nog wou naaien/proberen dus nu kon ik er weer eentje afvinken. En raakte er weer wat stof verwerkt. Net zoals haar doe ik ook aan UWYH (use what you have).



Ik maakte het rokje uit een welbekend Soft Cactus-stofje met lichtblauwe winpels vooraan. De knopen liet ik zelfs achterwege. Zo ontevreden was ik op dat moment over de afwerking van het rokje. Misschien dat ik er nog wel eens knopen aanzet. Wie weet...
Het is niet mijn allerbeste stuk, absoluut niet. Maar het kind heeft er een rokje bij. En enkel ik zie waarschijnlijk die imperfecties.



Het bloesje op de foto komt ook uit het boek. Ik maakte het vorig jaar voor de recykleer 14-daagse en het past nog steeds. Ze wou het zelfs liever aandoen dan het hemdje dat ik klaar had gehangen. De foto die ik op Instagram postte klopt dus niet helemaal met deze outfit. Maar zo is het ook mooi.





woensdag 7 oktober 2015

Verborgen blingbling

Meestal gaat het zo: ik naai iets in een stofje dat ik mooi vind. Ik kijk in één van de kinderen hun kast en merk dat ze niets hebben om erbij aan te doen. Dan 'moet' ik op zoek naar iets bijpassend en dat is dan meestal niet te vinden op het moment dat ik het zoekt.
Deze keer ging het andersom. En volgens mij is die manier minder stressy.






Iris had dus een truitje in haar kast, dat ze meestal met een zwart tule rokjes droeg. Maar dat werd echt te kort. Dus had ze iets anders nodig om haar benen warm te houden. Dat het ook nog zwierig en leuk is, is mooi meegenomen. Een waardige opvolger voor dat schattige zwarte rokje.






Ik maakte een zwierige rok uit een zachte double gauze die ik ook voor het mix&match-hemd gebruikte. Ooit zei (of dacht) ik eens dat ik nooit matching outfits zou maken. Onbedoeld is dit er nu toch één geworden, met dat hemd van Dennis erbij. Maar ach, de stof moet toch ergens voor gebruikt worden. Kunnen ze het meteen ook aandoen op een familiefeest binnenkort.




De rok is twee stofbreedtes aan elkaar. Gerimpeld, met de dansende dochter in het achterhoofd. Ik naaide er een tailleband aan, met achteraan knopenelastiek. Hij kan dus nog lang mee.




Als voering koos ik voor effen donkergrijze stof met waaraan ik gouden biais naaide.
In het truitje is wat gouden blingbling te zien, dus dat moest zeker terugkomen in het rokje. Maar ook weer niet te opvallend zodat het met andere dingen te combineren is. Een onverwacht gouden detail.




In mijn hoofd combineerde ik ze met deze sneakers maar Iris wou liever haar botjes aan. En op het einde van de dag probeer ik de discussies met mijn 4-jarig spook tot een minimum te beperken. Choose your battles enzo.



vrijdag 2 oktober 2015

Strikjes erbij maken een meisje blij

Strikjes. Stiekem, of niet zo stiekem, houden kleine en grote meisjes er van. Het heeft iets, een grote oversized strik of een lief klein strikje als detail. Bij dit kleedje waren de strikjes dan ook het eerste wat ik maakte. En ik werd er al onmiddellijk verliefd op.




In mijn kast had ik nog een overschot(je) van dit Think Twice rokje. Genoeg nog zelfs voor een kleine-meisjes-jurkje. Er was niet genoeg voor een eenvoudig kleedje met een fronsrok, zoals dit pareltje bijvoorbeeld. Voor een A-lijn was er wel stof genoeg.
Edit de strikjes. Ik maakte ze in het groen, groen dat ook terugkomt in de stof. Diezelfde groene stof gebruikte ik ook voor de voering. Deze keer voerde ik alleen het lijfje van het kleedje.



Strikjes op een zakje, zo zat het in mijn hoofd. Ik zocht op Pinterest naar inspiratie, maar vond niet echt iets naar mijn zin. En toen herinnerde ik mij deze Whiskers, met opgestikte zakjes. Perfect. Ik weet nog dat ik het toen moeilijk vond om die zakjes mooi rond om te strijken voor ik ze erop naaide, dus voerde ik ze deze keer zodat ze ronder waren.








Ik blijf het plezant vinden als naaisels/outfits net zo worden als ik in gedachten had. Als het plaatje klopt. Zoals deze keer.

Als ik van Iris foto's maak, wilt ze er ook altijd met gekke bekken. En die kan ik u dan ook niet onthouden he.


woensdag 30 september 2015

Gesprek met een 4-jarige: Kussen

Het gesprek met Iris (nog steeds 4) die ochtend ging over kussen op de mond. Wij geven onze kinderen geen kus op de mond, maar op de wang.


7u 's morgens
Ik legde aan Iris uit: Als je later groot bent en héél verliefd op iemand bent, mag je die een kus op de mond geven.
Iris: Dat kan een jongen zijn of een meisje he. Meisjes kunnen op meisjes verliefd zijn en jongens kunnen op jongens verliefd zijn.
Ik: Ja, da's waar.

Stilte.

Iris: En als 2 jongens op elkaar verliefd zijn, moet één jongen een rokje dragen. Ahja, want dat moet he.
Ik: Ah neen he, dat moet niet he. Maar als die dat wil mag dat. Meestal dragen die een broek. Sommige mannen dragen een rok als ze doedelzak spelen. Want die komen uit Schotland.

Gevolgd door een paar foto's en een filmpje over doedelzakspelende Schotten. Het is even stil.

Iris: Experts dragen wel rokken he.

Huh... waar komt dat ineens vandaan?!


Ik wist dat meisjes verbaal gemiddeld sterker zijn dan jongens, maar elke keer verwondert het mij als ze weer eens een 'moeilijk' woord gebruikt.

vrijdag 25 september 2015

Want nagellak kan ook voor jongens

Deze week postte ik op mijn persoonlijke facebook en Instagram een foto van Dennis zijn gelakte nagels. Iris had ook gelakte nagels gekregen die dag en hij wou er ook. 'Lasernagels, mama. En als ik dan mijn rode broek aandoe, ziet ge niet eens dat ik nagels heb. Cool he'.

Voor mij geeft dat allemaal niet, maar sommige dingen zijn nog niet helemaal maatschappelijk aanvaard denk ik.
Van kleins af aan krijgen Dennis en Iris al te horen dat je mag kiezen wat uw lievelingskleur is. Als je een jongen bent, mag roos evengoed uw lievelingskleur zijn. Als jij dat mooi vindt, vind je dat mooi en da's het belangrijkste.
Als Dennis thuiskwam van school en vertelde dat sommige kinderen een andere jongen uitlachten omdat die graag naar K3 luisterde en daar spullen van had, praatte ik er met Dennis over. Dat het niet uitmaakt, zo lang je maar doet waar je u het beste bij voelt. Toen hij in de kleuterklas zat, voerden wij al diepe gesprekken. :D



Maar toch... toch was ik een beetje bang voor de reactie van de andere kinderen. Ze kunnen soms zo hard zijn voor elkaar. Volgens Veerle staat Dennis sterk genoeg in zijn schoenen om ermee om te gaan. Ik hoopte het ook. Echt. Want moeders hebben niet graag dat hun kinderen gekwetst worden.

Edit: Ondertussen is de nagellak er af. Voorzichtig polste ik wat ze ervan vonden. Er waren kindjes die hem uitgelachen hadden. Er was 1 meisje die hem eerst uitlachte maar daarna zei dat het wel een mooie rode kleur was. En een ander meisje vond het mooie nagellak. Hij zei wel nadien dat, toen ze hem uitlachten, hij verdriet had in zijn hart maar ik ben toch fier dat hij het durfde. 

Ik weet nog dat, toen ik vorig jaar een kleuterjuf moest vervangen, ik voor het thema 'Moederdag' de kindjes liet kiezen of ze lippenstift wouden of nagellak. Ook jongens mochten kiezen, uiteraard. Het verbaasde mij niet (en tegelijk ook wel) hoeveel jongens de volgende dag geen nagellak meer ophadden (er waren er gelukkig ook die er nog een hele week mee rondliepen). Terwijl dat toch helemaal niet bepalend is voor de rest van zijn leven.



Meisjes hebben het op dat vlak (op ander vlakken dan weer niet) veel gemakkelijker vind ik. Meisjes mogen broeken dragen, mogen zwart als lievelingskleur hebben (ook al worden ze soms bestookt met suikerspinroos en glitters tot het hun oren uitkomt). Daarom dat ik ook zo 'anti-roos' ben. Ik vraag nadrukkelijk om geen roos speelgoed voor Iris te kopen. Het is soms, spijtig genoeg, wel wat langer zoeken want blijkbaar vinden veel fabrikanten dat het roos moét zijn. De facebookpagina Vrij Spel- Kinderen kiezen wel posten regelmatig interessante artikels hierover.

En het 'probleem' ligt (zoals vaak) bij de ouders. Zij zitten volgens mij nog vaak vastgeroest in die stereotypen. Wat ik heel spijtig vind. Maar ik kan alleen maar zorgen dat mijn kinderen zo niet zijn of worden. Dat ze weten dat het niet uitmaakt welke kleur je mooi vind, wat je aanhebt, hoe je eruit ziet, of je een jongen of een meisje graag ziet. Het is niet altijd gemakkelijk om hen weer eens uit te leggen 'dat niet alle mensen hetzelfde vinden als wij', maar zo is het leven zeker...



Deze week liep Iris nog te zingen 'roos is voooor de meeeiiisjeeees....' Ik riep haar direct bij mij en ze kreeg een lading 'iedereen mag kiezen welke kleur hij of zij graag ziet, dus roos kan ook voor jongens' over zich heen. Er is nog werk aan, ze is tenslotte nog maar vier. Maar het is dan dat je hen moet kweken, om het zo even te zeggen.
Edit: Terwijl ik dit herlees, denk ik 'ze mag natuurlijk ook zingen wat ze wil anders is heel mijn betoog hierboven zo lek als een zeef'.

Hoe gaat dat bij jullie? Hebben jullie ook al zoiets voorgehad? En hoe ga je daar dan mee om?

woensdag 23 september 2015

Drie jaar later eindelijk een pyjama

Iedereen verdient een zachte, warme, knusse pyjama. Ik had nog een zachte lap stof liggen die ik 3 jaar geleden kocht bij Stoffen van Leuven. Sindsdien was ik elk jaar van plan om er een winterpyjama van te maken. Maar zoals dat met veel plannen gebeurt, schoof dit plan steeds maar op. Omdat ik wat plaats wou maken in mijn stoffenkast pakte ik de lap vast om eindelijk te maken wat ik wou.





En zoals dat vaak gebeurt, had ik wel een idee, maar nog geen patroon. En meestal heb ik dan op dat moment echt zin om met die bepaalde stof iets te maken. Dus moet ik het doen met patronen die ik bij de hand heb. Want om dan nog eerst een patroon over te tekenen, daar heb ik dan geen zin in.
Voor deze pyjama gebruikte ik het patroon van een Gingerbread hemd. Ik nam voor Iris de kleinste maat. Ik verlengde de mouwen, maar daar moest ik na een pasbeurt toch nog 10cm afknippen.

De beer is er ééntje die de wederhelft voor mij won op de kermis, 11 jaar geleden. :)

Voor de broek startte ik van een legging uit haar kast. We zitten in een leggingfase (in plaats van andere lange broeken). Ik tekende er aan de zijnaden telkens 3cm bij zodat ze wat losser zit. Pyjama's moeten niet te hard spannen, zeker niet als de drager 's nachts alle kanten van haar bed ziet.



De knopen had ik graag in dezelfde kleur gehad, maar die had ik niet liggen tussen mijn groene knopen. Dan maar blauwe, voor wat meer pit.
Wat ik mij soms afvraag is waarom aan kinderkleren zo vaak van die mini knoopjes zitten. Zo'n giletje heeft meestal knopen van nog geen centimeter diameter, terwijl het meestal volwassenen zijn die de knoopjes dichtknopen. Dus naaide ik op de pyjama lekker grote knopen, handig voor grote en kleine mensen. Als ik zie hoe hard Iris soms sukkelt met die kleine knoopjes...

De onderkant van de kraag kreeg een lichtgroen kleurtje, bij gebrek aan genoeg bloemenstof. Die werd echt tot het laatste stukje opgebruikt.


Het ik-doe-ne-serieuze-uitleg-gezicht

Het da's-een-moeilijke-knoop-en-ik-moet-mij-concentreren-gezicht

Toen ik vroeg of ik haar pyjama mocht hebben 'want hij was zooo zacht', zei ze dat ik er dan maar één voor mijzelf moest maken. Een grote dan, he mama.
Wel, misschien doe ik dat. In een andere stof dan.



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...