Maar het verliep niet van een leien dakje. Om de ene of andere reden verliep het maken van het rokje niet zo goed. Ik steek het vooral op mijzelf. Maar eind goed, al goed.
Uit die mooie nostalgische kabouterstof maakte ik een rokje. Niet echt origineel, daar er in blogland al verschillende versies van een soortgelijk rokje verschenen. Maar dat laat mij niet om erover te bloggen. Het model zelf is wel origineel. Zo lopen er geen twee rond.
Op de vraag: Wat doe jij als papa iets gek doet, kreeg ik dit. |
Bovenaan zette ik er een tailleband aan, om toch maar geen stuk van die kaboutermutsen te moeten omplooien of knippen. Ik misrekende mij (ik zei al dat de avond niet goed verliep) en moest dus een smallere elastiek gebruiken.
De onderkant werkte ik af met biais. Op deze manier had ik het nog niet gedaan en ik moet zeggen dat ze mij wel bevalt. Simpel, eenvoudig en toch een leuk detail.
En zoals ik in het begin schreef, dat ik dacht dat ze er te groot voor ging zijn. Dat is dus niet het geval. Blijkbaar heb ik een kleine dochter voor haar leeftijd. Maar dat geeft niet. Haar gebabbel maakt veel goed.
Eentje van afgelopen week:
Ik tegen Iris: En, wat hebben jullie gedaan op school? Geschilderd?
Iris: Nope.