Oh nostalgie...

Deze voormiddag was Dennis op zijn kamer aan het spelen en hij vond daar dus iets. Want hij kwam naar beneden met de boodschap 'Mama, kijk eens wat ik gevonden eb'. Wat hij gevonden had, was een zak met Barbie's. Mijn barbie's wel te verstaan. De barbie's wiens haren ik uren en uren gekamd heb, wiens kleertjes ik keer op keer verwisselde. De barbie's waar mijn zussen en ik het ideale tijdverdrijf in vonden. Allez, soms toch, als we niet met andere dingen aan het spelen waren. Of als we buiten geen koffie en thee aan het maken waren met dingen (lees, planten, grond) die we in onze tuin vonden. 

Maar terug dus naar de barbie's. Daarna volgde er 'kijk mama, mevrouwen', 'wil je die kleertjes aandoen', 'oei, haar poep is te dik' (te dik? bij barbie?). En ook nog 'ik wil ook een staartje', 'mooi hè mama. Nu ben ik een meisje' en 'wil je mijn staart eruit doen. Ik wil een man zijn'. 

Dus deed mama, zoals het een echte mama betaamd, barbie nog eens kleertjes aan. En oh wat vond ze dat erg. :D

'Wacht mama, ik wil er ook bij.'

Dat kleedje maakte mijn tante eens voor mij, 't is te zeggen, voor mijn barbie.

Wij hadden schone kleertjes (toen toch).

Maar onze barbie's deden soms ook miskopen. Don't we all.

Ondertussen, tussen de soep en de patatten door, ben ik nog ijverig aan het blokken hoor. Of ik doe een poging tot.